Emergentia

We leven in een wereld waarin steeds minder ruimte is voor het spontane, het onvoorspelbare, het avontuur. Ons leven wordt al van kindsbeen af in een keurslijf gedwongen: de dictatuur van de volwassenen, die het altijd beter weten. We moeten opstaan, eten en slapen wanneer zij dat willen. We moeten stil zijn, braaf zijn, doen wat ons gevraagd wordt. We houden als we piepjong zijn allemaal van de natuur, maar er wordt ons geleerd dat de natuur gevaarlijk en vies is. Hoeveel kinderen klimmen er nog in de bomen? Hoeveel kinderen stampen er nog in de plassen? Hoeveel kinderen kliederen er nog met modder? Hoeveel kinderen ravotten er nog in de parken, bossen en velden? Ons leven is gedegenereerd tot een mechanische aaneenschakeling van vooraf geplande gebeurtenissen - heel veilig, heel controleerbaar, heel voorspelbaar. Heel goed voor de economie dus. Onze geest volgt onze focus en raakt afgestompt. Ons leven wordt een sleur, die we wanhopig proberen te verdoezelen met technologische speeltjes en de eindeloze afleidingen van onze beeldschermen. Ons leven als mens op aarde krijgt pas opnieuw betekenis wanneer we durven afdwalen van de snelwegen - wanneer we het onbekende herontdekken. Het avontuur is nooit veraf - het is vlakbij. Er zijn overal poorten naar andere werelden - poorten die je niet meer terugvindt naarmate je opgroeit en het leven een routine wordt. Deze poorten zijn echter essentieel voor ons welbevinden - het zijn de poorten naar diepere lagen van onszelf en van de wereld waarin wij leven. Als zij sluiten wordt ons leven een gevangenis - een kerker voor de ziel. Er zijn vele wegen om deze poorten terug te vinden is, en het zijn allemaal wegen waar niemand je ooit is voorgegaan. Dit zijn de wegen die leiden naar de vruchtbare velden van creatie - naar de weelderige wouden van expressie, waar we elkaar weer zullen ontmoeten - maar vaak moet je eerst door de diepste krochten van de hel van je geweten, langs het laaiende vuur van verlangen of over de afschuwelijke afgrond van afkeer. Uiteindelijk bereik je de poorten van het paradijs - de elyzeese velden, waar je ziel weer gaat zingen; een wereld in een wereld in een wereld - altijd ver weg en altijd vlakbij. Dan zul je begrijpen dat het paradijs ook op aarde mogelijk is - maar alleen als we er als mensheid voor kiezen om samen dit avontuur aan te gaan. Alleen samen kunnen we de aarde behoeden voor onszelf en onszelf behoeden voor de aarde. Je hebt zelf de sleutel tot dit grootse avontuur. Zet de eerste stap. Verwacht het onverwachtse. Laat het proces zich ontvouwen. Laat het pad zich openbaren bij iedere stap.